شعری از مریم حیدر

سلام بهونه ی قشنگ من برای زندگی                      اره بازم منم همون دیوونه ی همیشگی

فدای مهربونیات چه میکنی با سر نوشت                  دلم برات تنگ شده بود این نامه رو واست نوشت

حال منو اگه بخوای رنگ گلای قالیه                          جای نگاهت بد جوری تو صحن چشمام خالیه

ابرا همه پیش منن اینجا هوا پر از غمه                      از غصه هام هر چی بگم جون خودت بازم کمه

دیشب بازم دلم گرفته بود رفتم کنار آسمون               فریاد زدم یا تو بیا یا منو پیشت برسون

فدای تو نمیدونی بی تو چه دردی میکشم                 حقیقت و واست بگم به آخر خط رسیدم

رفتی و من تنها شدم با غصه های زندگی                  قسمت تو سفر شد و قسمت من آوارگی

نمی دونی ذلم چقدر تنگه برای دیدنت                       برای مهربونیات،نوازشات،بوسیدنت

به خاطرت مونده یکی همیشه چشم به راحته؟           یه قلب تنها و کبود هلاک یک نگاهته؟

من میدونم همین روزا عشق من از یادت میره             بعدش خبر میدن بیا که داره دوستت میمیره

روزات بلنده یا کوتاه؟دوست شدی اونجا با کسی؟        بیشتر از این منو نذار تو غصه و دلواپسی

یه وقت من و گم نکنی تو دود این شهر غریب              یه سر زمین غریبه با صد تا نیرنگ و فریب

فدای تو یه وقت شبا بی خوابی خستت نکنه              غم غریبی عزیزم زرد و شکستت نکنه

چادر شب لطیفتو از روت شبا پس نزنی                     تنگ بلور آبتو یه وقت ناغافل نشکنی

اگه واست زحمتی نیست بر سر عهدمون بمون           منم تو رو سپردمت دست خدای مهربون

راستی دیروز بارون اومد منو خیالت تر شدیم               رفتیم تو قلب آسمون با ابرا هم سفر شدیم

از وقتی رفتی آسمونمون پر از کبوتره                          زخم دلم خوب نشده از وقتی رفتی بد تره

غصه نخور تا تو بیای حال منم این جوریه                     سرفه های مکررم مال هوایه دوریه

گلدون شمع دونیمونم عجیب واست دلواپسه               مث یه بچه که بار اوله میره مدرسه

تو از خودت برام بگو بدون من خوش میگذره؟                دلت مخواد میومدم یا تنها رفتی بهتره؟

از وقتی رفتی تو چشام فقط شده کاسه ی خون          همش یه چشمم به دره چشم دیگم به آسمون

یادت میاد گریه هامو ریختم کنار پنجره؟                       داد کشیدم ترو خدا نامه بده یادت نره

یادت میاد خندیدی و گفتی حالا بذار برم                      تو رفتی و من تاحالا کنار در منتظرم

امروز دیدم دیگه داری منو فراموش میکنی                    فانوس آرزو هامونو داری خاموش میکنی

گفتم واست نامه بدم نگی عجب چه بی وفاست          با این که من خوب میدونم جواب نامه با خداست

عکسای نازنین تو با چند تا گل کنارمه                        یه بغض کهنه چند روزه دائم در انتظارمه

تنها دلیل زندگی با یه غمی دوست دارم                    داغ دلم تازه میشه اسمتو وقتی میارم

وقتی تو نیستی چه کنم با این دل بهونه گیر؟             مگه نگفتم چشماتو از چشم من هیچ وقت نگیر؟!

حرف منو به دل نگیر همش ماله غریبیه                     تو رفتیو من غریب شدم چه دنیای عجیبیه

زود تر بیا بدون تو اینجا واسم جهنمه                         دیوار خونمون پر از سایه ی غصه و غمه

تحملی که تو دادی دیگه داره تموم میشه                  مگه نگفتی همه جا مال منی تا همیشه

دلم واست شور میزنه این دلو بی خبر نذار                 ترو خدا با خوبیات رو هیچ دلی اثر نذار

فکر نکنی از راه دور دارم سفارش میکنم                    به جون تو فقط دارم یه قطره خواهش میکنم

اگه بخوام برات بگم شاید بشه صد تا کتاب                 که هر صفحش قصه ی چند تا درده و چند تا عذاب

میگم شبا ستاره ها تا میتونن دعات کنن                   نورشونو بدرقه ی پاکی خنده هات کنن

یه شب تو پاییز که غمت سر به سر دلم می ذاشت      مریم همون کسی که بیشتر از همه دوست می داشت

فرستاده:yasaman hasanpoor&yasii

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

[+] نوشته شده توسط در 9:53 | |